Fado.

" Nie pamietam twarzy ludzi. Nie pamietam twarzy babki ani dziadka. Pamiętam ich wizerunki utrwalone na staroświeckich fotografiach. Kiedy próbuje sobię ich przypomnieć, muszę sobie ich wyobrażać. Muszę siłą woli sprawić, by sepiowe fotografię nabrały życia, żeby przemówiły.
A przecież spędzałem z nimi godziny, dni i tygodnie.Wydaje mi się, że pamietam ich gesty, ich ruchy. Widzę babkę, jak siada po ciężkim dniu na skraju łózka, splata dłonie na podołku i , patrząc gdzieś w głąb zmierzchu, gdzieś za okno, zaczyna mówić, zaczyna opowiadać jakąś historię, pozornie niezwiązaną z bieżacą chwilą.
Wtedy w drzwiach zjawia się dziadek.Przysuwa sobie stojący obok pieca nieweilki taboret.
Wchodzi na niego i, jak zwykle o tej porze zapala zwisającą z sufitu naftową lampę. Wtedy babka przerywa na chwilę swoja opowieść, wstaje, idzie do białego kredensu i wyjmuje talerze. Rozstawia je na stole.
Gdy dziadek zajęty jest juz jedzeniem, ona powraca na swoje miejsce na łóżku i powraca do przerwanej opowieści. Dziadek nie odzywa sie.
Pochylony nad talerzem je powoli, z namaszczeniem, je z dostojeństwem, je niemal religijnie, ponieważ należy do pokolenia, dla którego głód był czymś zwyczajnym i oczywistym.


Miałem dziesięc lat. Siedziałem blisko pieca i przyglądałem sie ich życiu. Byłem chłopcem z miasta i wydawało mi się, że to, co widzę, nigdy nie przeminie. Być może dlatego dzisiaj tamte obrazy nawiedzają mnie jak powracający sen. Albo jak wieczność, dzięki której pamięc odzyskuje siły i wiarę"*


Książka z gatunku doskonałych!


* Fragment eseju "Spokój"